Year: 2018
Time: 45:22
Size: 104,5 MB
Label: Fontana North
Styles: Blues
Art: Front
Tracks Listing:
1. Fine Place to Start - 4:12
2. Move on Down the Track - 4:42
3. Shut the Door (Baby Don't Look Back) - 3:58
4. Cold November - 4:14
5. Voices Echoing - 4:28
6. Haunt Me - 5:05
7. Your Mama's Crying - 5:32
8. She Don't Care - 4:57
9. You Move Me - 4:13
10. Next Door Neighbor Blues - 3:56
Musicians:
Spencer MacKenzie - Gitaar en zang
Brant Parker - Slide gitaar op1,2 en 10
Miles Davis - Keyboards en Hammond
Al Duffy - Bas
Sean O’Grady - Drums
Dave Dunlop - Trompet
Peter Hysen - trombone
Jay Davidson - saxofoon
Sharon Riley - backing vocals
Rochelle Harrison - backing vocals
Camille Harrison - backing vocals
Spencer MacKenzie is een jonge blues sensatie uit Canada. Deze zanger/gitarist is nog maar achttien jaar, maar iedereen in Canada voorspelt deze jongen een gouden toekomst. In 2013 won Spencer de Niagara Music Rising Award en in 2016 werd hij geselecteerd om op te treden op de 2016 Youth Showcase op het International Blues Challenge in Memphis. Tevens ontving hij dat jaar een studiebeurs van de Blues Foundation zodat hij in de zomer naar het Fernando Jones Blues Camp kon in Chicago. In mei 2016 verscheen zijn debuutalbum ‘Infected With The Blues‘, waarmee hij meerdere onderscheidingen won. Zo was hij derde op de International Songwriting Competition 2016 in de categorie blues, won hij de Blues Artist Of The Year Award 2017 op de Niagara Music Awards en won hij de New Artist Of The Year 2017 Award op de Maple Blues Awards. Twee jaar na zijn debuutalbum heeft Spencer met ‘Cold November’ een opvolger klaar. Op dit nieuwe album staan tien songs, waarvan er acht geschreven zijn door Spencer MacKenzie en zijn vader Richard MacKenzie. De twee overige songs zijn covers van Robert Cray en van Gary Clark Jr..
De jonge talentrijke blues belofte Spencer MacKenzie opent zijn tweede album met Fine Place To Start, een toepasselijke titel voor een openingsnummer. Fine Place To Start is een mooie mix van funk, blues en soul, waarin meteen opvalt dat Spencer zich voor dit album heeft weten te omringen met een uitstekende en uitgebreide band en dat komt de muziek alleen maar ten goede. Spencer zijn jonge stem is nog niet helemaal top, maar dit is een kwestie van tijd, dat komt wel met de jaren. Dat hij weet hoe hij zijn gitaar moet bespelen hoorden we al op zijn debuutalbum en ook in deze openingstrack pakt Spencer meteen uit met pittig en fijn snarenwerk.
De bonkende bas van bassist Al Duffy en het strakke slagwerk van drummer Sean O’Grady zorgen voor de knappe groove, waarop niet alleen Spencer zijn instrumentale kwaliteiten kan etaleren. Ook toetsenist Miles Davis en de blazerssectie met Dave Dunlop op trompet, Peter Hysen op trombone en Jay Davidson op saxofoon zijn uitdrukkelijk en op een uitstekende manier aanwezig. Daarna volgt het geweldige Move On Down The Track, dat start met een fantastische slide intro van Brant Parker. Het nummer start rauw en sloom, maar na een minuut volgt er een erg mooie tempoversnelling en is de trein definitief vertrokken. De ritmesectie zorgt voor een verschroeiend ritme en zowel Spencer op gitaar als Brant Parker met slide werk blijven schitteren met rauwe riffs, terwijl de stem van Spencer wat aan Elvis Presley doet denken. Move On Down The Track is een van de hoogtepunten op dit knappe album. Er staat niet alleen een cover van Robert Cray op het album, ook in het zelf geschreven Shut The Door (Baby Don’t Look Back) zitten heel wat Robert Cray invloeden. Dit vloeiende blues nummer dat gekruid is met een snuifje funk wordt op een prachtige wijze gezongen door de soulvolle stem van Spencer. Dat deze jongeman ook met de wereld en zijn problemen bezig is horen we in de titeltrack Cold November, een song die Spencer speciaal opdraagt aan de slachtoffers en de nabestaanden van de laffe terroristische aanslagen in Parijs op 13 november 2015, waarbij 129 doden en meer dan 350 gewonden vielen. Cold November is een heel mooi opgebouwd nummer met een hartverscheurende tekst die met veel emotie wordt gezongen door Spencer MacKenzie. Het nummer heeft een mooie melodie en instrumentaal is het genieten van het uitstekend toetsenwerk van Miles Davis maar vooral van het intense en gevoelvolle snarenwerk van de jonge Canadees.
Deze twee laatst genoemde muzikanten schitteren nogmaals op toetsen en gitaar in het funky Voices Echoing. Al Duffy zorgt voor de funky baslijn en Sean O’Grady voor de heerlijke groove van dit aantrekkelijke nummer. Het blijft funky al gaat het tempo wel iets omhoog in Haunt Me, waarin Spencer zingt dat alcohol hem niet kan helpen om zijn liefdesverdiet op te lossen. Hij haalt fel uit met vlijmscherpe en zinderende gitaar riffs die de pijn en het verdriet nog meer benadrukken. De prachtige, soulvolle stemmen van backing zangeressen Sharon Riley, Rochelle Harrison en Camille Harrison zorgen voor een grote meerwaarde en toetsenist Miles Davis laat horen dat hij ook op het Hammond schitterende klanken uit zijn instrument kan toveren. Met strak en dwingend slagwerk zorgt Sean O’Grady voor de stevige en aanstekelige groove in Your Mama’s Crying. De jonge gitaarvirtuoos uit Canada trekt alle registers open en pakt uit met vette en rauwe gitaar riffs die snijden tot op het bot. Het laatste eigen nummer is het swingende en jazzy She Don’t Care dat instrumentaal erg knap gevuld wordt met frisse en korte piano riffjes en ook de uitstekende blazers doen meer dan hun duit in de zak in deze She Don’t Care.
Het nummer kent verscheidene tempo en sfeer wisselingen en dat geeft deze song nog meer cachet. Afsluiten doet de jonge Spencer MacKenzie met twee covers, te beginnen met You Move On van Robert Cray. De jonge muzikant blijft zo dicht mogelijk bij het origineel en daar is niets mis mee. Zijn soulvolle stem komt volledig tot zijn recht in dit nummer en ook zijn gitaarwerk is weer om van te snoepen. Verder is het ook weer genieten van het sublieme werk van Miles Davis op het Hammond. Ook in Gary Clark Jr. zijn Next Door Neighbour Blues wijkt Spencer niet ver af van het origineel. In deze rauwe stompende bluesrocker leren we weer een andere kant kennen van Spencer MacKenzie. Het is duidelijk te horen dat hij zich in zijn sas voelt in dit stevigere en rauwere werk. Zowel gitarist Spencer MacKenzie als slide gitarist Brant Parker trekken al de registers open en dat levert verschroeiend en scheurend gitaar werk op.
‘Cold November’ van Spencer MacKenzie is een uitstekend en gevarieerd album. Deze jonge muzikant heeft nog heel wat groei mogelijkheden en als hij op deze weg verder gaat ligt een mooie internationale toekomst open. Hopelijk komt Spencer ook in Europa zijn album ‘Cold November’ promoten, want ook in Belgie en Nederland zal de muziek van deze jonge gitarist veel aanhangers kennen.
Cold November
Комментариев нет:
Отправить комментарий